Sinema Manyakları

Kısa İyidir 2:

Kısa İyidir bölümünün ikinci gösterimine de ilk gün kadar olmasa da iyi bir ilgi vardı. Seçki yine iyi filmlerden oluşuyordu. Türkiye’den gelen Buhar, televizyonda Esra Erol’un evlilik programı varken tek planda bir çiftin evliliklerinde yaşadıklarını anlatıyordu. Başarılı düşüncesini iyi kullanan bir filmdi. Buharı nasıl kullandığını anlatmayalım ama finalde o buharın dağılmasına gerek yoktu bence. İki çocuk arasındaki ilk aşkı anlatan Rehin son derece sevimli bir kısa filmdi. Chinti de azimli bir karıncayı anlatan hoş bir animasyondu. Edmond Bir Eşekti, toplumun genelinden farklı insanların durumu ile ilgili güzel bir animasyondu. Seçkinin en eğlenceli filmlerinden biri ise bir çiftin hayatını film fragmanları şeklinde anlatan Pek Yakında idi.

Eskiden Gezici Festival seyircilerden en iyi 3 kısa filmi seçmelerini isterdi. Bu yıl bu uygulama yok ama ben yine de bir liste vermiş olayım. Seçmek zor oldu ama;

1-Rehin
2-Pek Yakında
3-Sessiz
(Rehin‘i sinemasal özelliklerinden çok sevimli hikayesi ve oyunculukları için seçtim)

Makine Adam:

Üretim Hatası bölümünde yer alan kısa belgesel Makine Adam, fiziksel güç gerektiren işlerde çalışan insanların adeta birer makine gibi çalışmalarını anlatıyordu. Bangladeş’in başkenti Dakkar’da çalışan işçilerin çevresinde dolaşan kamera, insanların makine parçalarından bir farkı olmadığını gösteriyordu. 15 dakikalık kısa süresini iyi kullanan bir belgeseldi.

Öğün Çalış Güven:

Aynı bölümde yer alan Öğün, Çalış, Güven ise bu kez modern iş yaşamında zihinsel işler yapan insanların nasıl çalıştırıldığını anlatıyordu. Aslında bu filmi nasıl yorumladığınız modern iş yaşamındaki yeni teknikleri nasıl gördüğünüzle doğrudan ilintili. Esnek mesai saatleri, konforlu çalışma ortamı, kişisel performans değerlendirme, takım çalışması egzersizleri vs. vs. Bunların çalışanların mutluluğu için yapıldığını düşünüyorsanız filmin bunun en güzel örneklerini gösterdiğini savunabilirsiniz. Yok bunların çalışandan daha çok verim almak,daha çok sömürmek için yapıldığını düşünürseniz film bir anda tedirgin edici bir boyuta çıkıyor. Aslında performans, performans daha çok performans diyen şirketlerin düşünce yapısının hangisine uyduğunu tahmin etmek zor değil.

Kaplanın Yılı:

Kaplanın Yılı, festivalin hayal kırıklığı yaratan az sayıdaki filminden biri oldu benim için. Şili’de 2010’daki deprem ve tsunami sonrası hapisten kaçan bir adam, karısını ve kızını bulma çabaları ve umutsuzluğa düşüşü iyi bir konu. Öyle bir ortamda hapiste olmak mı daha iyi dışarda mı ikilemi de benzer şekilde üzerinde düşünülebilecek bir mesele. Fakat bunların filmde iyi işlendiğini söylemek zor. Ayrıca kaplan metaforu da çok iyi oturmamış bence. Film minimalist bir yapıya sahip olmasına rağmen zaman zaman giren yoğun fon müziği de işi bozuyordu. Neyse, festivaldeki her filmi de sevmek zorunda değiliz, arada nazar boncuğu da olsun.