Sinema Manyakları

Daima Mutlu (Happy-Go-Lucky):

İngiliz yönetmen Mike Leigh’den beklenmeyecek kadar sevimli ve ismi kadar neşe dolu bir film. Her ne kadar Leigh zaman zaman komediler de çekse de sinemasında dramların daha ağırlıklı olduğunu söylemek lazım. Ancak bu filmindeki Poppy karakteri çevresindekilere ve başına gelen olaylara karşı o kadar olumlu yaklaşıyor ki ondan yayılan olumlu enerji tüm seyirciye yayılıyordu. Her ne kadar Leigh, Poppy’nin karşı kutbu olarak filme onun ehliyet öğretmeni olan ve hayata karşı olumsuz yaklaşan Scott karakterini koysa da Poppy hem karakteri hem onun hem seyircinin üzerinde etkisini kuruyor. Bunda Sally Hawkins’in Altın Küre ile taçlandırılan çok başarılı oyunculuğunun da büyük payı var.

Kino Lika:

Festivalin bol ödüllü filmlerinden Kino Lika, Hırvatistan’dan gelen ve Avrupa Birliği üyeliği konusunda yapılacak bir referandum öncesi ıssız bir köydeki bir takım hikayeleri anlatıyordu. Bu hikayeler, yanlışlıkla annesinin ölümüne sebep olan gelecek vaat eden bir futbolcu, fakir bir köylü ve hiç bir arkadaşı ve sevgilisi olmayan ama cinsel dürtüleri de uyanmaya başlamış şişman bir genç kız çevresinde şekilleniyordu. Doğrusu bir süre ilgi çekici halde devam etse de bir noktadan sonra filmin simgeselliği ve mistik dozu çok fazla arttı ve bu da seyirci ilgisini uzaklaştırdı.

Araf (Purgatorio / Purgatory):

1950’lerde Meksika’da geçen üç farklı öyküyü anlatan Araf, ilk önce görsel yapısı ile dikkat çeken bir film. Işık ve gölgenin çok başarılı bir şekilde kullanıldığı siyah-beyaz görüntüler, bu görüntülerin içindeki ateş, neon lambaları gibi kimi nesnelerin ise renkli olduğu bu görsel yapı özellikle bu tip denemelerden hoşlanan sinemaseverleri ilk anda tavlayabilecek bir unsur oluyor. Ancak film ilerledikçe ve bu görsel yapıya alıştıkça filmin anlattıkları hızla sıradanlaşmaya başlıyor ve ilk hikaye olan para kazanmak için büyük şehre gitmeye çalışan bu arada ailesini de babasına bırakan köylü dışındaki hikayeler fazlasıyla sıradan geliyor.