Sinema Manyakları

Heli:

Bu yıl Cannes Film Festivali’nde filmleri yer alan nice ünlü yönetmen varken Amat Escalante en iyi yönetmen seçilince epey şaşırmıştım. Ama diyecek bir şey yok, Heli iyi film. Escalante, Gabriel Reyes ile birlikte senaryosunu da yazdığı filmde, bir uyuşturucu meselesi sonrası yoğun bir şiddete maruz kalan bir aile ile bu aileden Heli’nin intikam hikâyesini anlatıyor. Çoğunlukla kaydırmalı çekimlerden oluşan filmde Escalante’nin seçtiği çerçeveleri ve kamerasının nerede durup nerede devam edeceği konusundaki kararlarını çok başarılı buldum. Şiddetin yoğun olduğu filmde kamera bazen bunu tüm açıklığı ve olanca rahatsız ediciliği ile göstermeyi seçiyor, bazense uzaktan izliyor. Yine Altın Koza’da izlediğim Uyum Dersleri için şiddetin içine işlediği bir toplumu anlatıyor demiştim, Heli‘de durum daha da beter. Kimi sahneleri izlemek gerçekten zor. Her ne kadar hikâye içinde bu sert sahneler filmin ortalarından itibaren başlasa da filmin başında gösterdiği sahne ile Escalante bir anlamda seyircisine gerekli mesajı veriyor. Heli kesinlikle izlenmesi gereken sağlam bir film ama şiddetten rahatsız olanlar temkinli olsun derim.

Her Şeyi Yok Eden Makine (Manqana, Romelic Kvelafers Gaaqrobs / The Machine Which Makes Everything Disappear):

Her Şeyi Yok Eden Makine, Sundance dâhil pek çok festivalde ödül almış bir belgesel ama benim için bugünün filmleri arasında zayıf halka idi. Bir oyuncu seçimi ilanına gelenlerle yapılan söyleşileri ve onlarla çekilen kimi sahneleri izlemek bana hiç çekici gelmedi açıkçası. Yönetmen Gürcistan gençliğinin bir portresini çizmek istemiş olabilir, belli ki kimilerine göre iyi de yapmış ama bana hitap etmedi diyelim.

Benim Babam, Benim Oğlum (Soshite Chichi ni Naru / Like Father, Like Son):

Doğumda karışan çocuklar, bunun yıllar sonra ortaya çıkması ve aileler üzerindeki etkileri. İlk başta ben bunu Yeşilçam’da da gördüm diyebilirsiniz. Ama kamera arkasında Hirokazu Koreeda olunca iş değişiyor. Aslında karakterleri tanıdıktan sonra filmin gidişi bizi şaşırtmıyor. Ama Koreeda, beklediğimiz tüm hamleleri öyle incelikli bir şekilde yapıyor, ayrıntılarla güçlendiriyor ki bu da filmi güçlü kılıyor. Zaten film yönetmenin şimdiye kadarki filmografisi ile uyumlu. Koreeda her zamanki gibi yine aile ilişkileri üzerine kuruyor hikâyesini. Filmin adından da anlaşılabileceği gibi daha çok baba-oğul ilişkisi üzerine eğiliyor. Bu kez iki aile arasında sosyal sınıf ve buna bağlı olarak çocuklarını yetiştirme tarzları üzerine de sağlam cümleler kurmayı ihmal etmiyor. Koreeda filmlerinin sürelerini uzun tutmayı seviyor. Yeni filmi bu yönden de filmografisi ile uyumlu. Bu film için de gereğinden biraz uzun demek mümkün.

Bu arada Benim Babam, Benim Oğlum‘u Cannes’da izleyen bir de ödül veren Spielberg, Dreamworks için yeniden yapım haklarını almış. Yeni filmden fazlasıyla abartılı bir duygusallık beklenebilir.

Sen Şarkılarını Söyle (Inside Llewyn Davis):

Inside Llewyn Davis için Coen biraderler döndü demek mümkün. Nereye gitmişlerdi ki derseniz onda da haklısınız ama uzun zamandır Coen’lerden bu kadar renkli bir karakter geçidine sahip bir film izlememiştik. Filmde en az görünen, çok az diyaloğu olan karakterler bile bir iz bırakıyor. Hatta bu karakterler galerisine bir kedi bile dâhil oluyor. Genellikle filmlerinde daha önce beraber çalıştıkları oyuncuları kullanmayı seven Coen’ler bu kez Coen oyuncuları diyebileceğimiz isimlerden sadece John Goodman ile beraber çalışmışlar. Ama diğer oyuncuları da Coen dünyasına gayet iyi uyum sağlamışlar. Hatta ismini duyunca aklımızda bir şüphe oluşan Justin Timberlake bile aksamıyor.

Bir folk şarkıcısının yol hikâyesini anlatınca müzikler büyük önem taşıyor. T-Bone Burnett bir kez daha Coen’lerin istediği ruhu yakalamış. Film, müzikleri ve yapısı ile O Brother, Where Art Thou? filmini hatırlatıyor ki zaten Coen’ler de film içinde bariz bir gönderme yapıp haksız değilsiniz demişler.

Hafif spoilerımsı not: Finalde sahneye çıkan kişinin kim olduğundan emin değilseniz jenerikte kast akarken son ismi kaçırmayın.