Sinema Manyakları

Son Kullanma Tarihi, polisiye bir hikayeyi üç farklı karakterin bakış açısından anlatan bir kara komedi. Ancak üç karakterin hikayesini de izleyince gerçekte ne olduğunu tam anlamıyla anlayabiliyorsunuz. Belki çok önemli bir film değil ama keyifle izleniyor, zekice bir senaryosu var ve oyuncuları da iyi. Tavsiye edilir.

Kazablanka ciddi bir hayal kırıklığı oldu. Yönetmen bir kayıp olayı çevresinde Fas’ın adalet sistemindeki yanlışlıkları ele almış. Bir şeylerin iyiye gitmesini istiyorsak ülkemizi terketmeden mücadele etmeliyiz şeklinde bir mesajı da var filmin. Ama iyi niyetli olması ve doğru mesajlarının olması filmi başarılı yapmıyor ne yazık ki. Açıkçası filmin hikayesi de anlatımı da orta kararı aşamıyor. Hele bir de hemen her sahnenin arkasında yer alan müzik var ki hiç gerek yokmuş.

Alacakaranlık Portresi‘ni teknik sorunlardan dolayı 50 dakika gecikmeli izledik ama değdi doğrusu. Daha festivalin başları sayılır ama Alacakaranlık Portresi FIPRESCI ödülünü alırsa şaşırmam. Anlattıklarına bakınca alacakaranlık değil, zifirikaranlık portresi adeta. Filmde olumlu tek karakter yok gibi. Tecavüzcü polisler, tacizci babalar, yalancı çocuklar, içten pazarlıklı arkadaşlar. Böyle bir dünyada tek olumlu karakter baş kahramanımız Marina gibi gözüküyor ama o da kendisine tecavüz eden polislerden birine aşık oluyor. Filmin bu yönü çok tartışılabilir. Açıkçası keşke yönetmen konuk olsaydı da kadının bu dönüşümü konusunda ona soru sorsaydık dedim.

Return (Dönüş), iyi bir Amerikan bağımsızı. Kadın bir askerin ülkesine döndükten sonra yaşadıklarını anlatıyor. Karakterin psikolojik bunalımlarını anlatırken bu tip filmlerin klişe çözümlerine başvurmuyor. Örneğin baş karakterimizin nereye gittiği belli değil, orada travma sebebi olacak özel bir olay yaşamamış, yaşamış olsa da arkadaşları gibi bunu seyirci de bilmiyor. Filmin en büyük güçlerinden biri Linda Cardellini’nin başarılı oyunu. Çok öne çıkmaz ama sevdiğim bir oyuncudur zaten.

Prensesim, konusunu okuyunca tartışma yaratabilecek olduğunu belli eden filmlerden biriydi. 1970’lerde henüz 10 yaşındaki kızının erotik fotoğraflarını çekip sergileyen bir annenin hikayesi ilgi çekici gerçekten. Tam da filmdeki gibi yönetmenin annesinin de çocukken onun erotik fotoğraflarını sergilediği düşünülürse daha da ilgi çekici. Üstelik gerçek fotoğraflara bakınca filmdekilere çok benzediğini görüyorsunuz (gerçek fotoğraflar filmdekinden daha açık). Belli ki filmdeki otobiyografik öğeler oldukça fazla. Zor ve aykırı rollerin kadını Isabelle Huppert, anne olarak yine çok başarılı. Zaten kötü olduğu filmi bulmak zor. Annenin de, olaya önce bir oyun gibi yaklaşan ve annesinin ilgisini çektiği için hoşuna giden kızın psikolojisi de başarılı verilmiş. İşin şöyle bir kafa karıştırıcı yanı var ama. Eğer yönetmen kendi deneyimlerinden rahatsızsa (ki filmin sonunda geldiği noktadan anlaşılan o) şu anda 10 yaşında olan bir kızı böyle bir rolde oynatması ne kadar doğru?