Sinema Manyakları

Her ne kadar bu yılki !f İstanbul ve !f Ankara festivalleri bitmiş olsa da festivalde izlediğim filmler hakkındaki kısa yorumlarımı yavaş yavaş buraya eklemek istiyorum. Bir kısmının gösterime girebileceği söyleniyor zaten, diğerleri de DVD gibi formatlarda da piyasaya çıkabilir büyük ihtimalle.

Festivalin filmleri ayırdığı çeşitli bölümler var. Ben de bu bölümlere sadık kalacak şekilde izlediğim filmlerden bahsetmek istedim. Önce Hit Filmler bölümü:

Sürgün (Fong juk/Exiled): Johnny To’nun bu stilize aksiyon filmi, kanundışı işlere bulaşmış 5 eski arkadaşın aralarından birinin yıllar sonra geri gelmesi üzerine önce o geri gelenin öldürülmesinin istenmesi, sonra mecburen tekrar birlikte bir takım işler yapmaları üzerinden gelişen bir öykü. Filmi izlemeden önce okuduğum yorumlarda Spagetti Western tatları ile Uzakdoğu aksiyonunu harmanlayan başarılı bir film olduğunun söylendiğini görmüştüm. Her iki türü de seven biri olarak filmi büyük beklentilerle izledim ve ilk yarım saatinden büyük keyif aldım. Geri dönen arkadaşın beklenişindeki gerilim ve ilk çatışma sahnesi çok başarılı idi. Ancak film ilerledikçe konunun ve çekimlerin bildik uzakdoğu filmlerinin çok dışına çıkamayışı filmi sıkıcı hale getirdi ve filmi daha sıradan bir kulvara soktu. Yine de türün meraklılarının keyif alabileceği bir film.

Bir Zamanlar (Once): Geçtiğimiz günlerde bu yılın en iyi şarkı Oscar’ını da alan Once, festivalde seyrettiğim filmler arasında en iyisi değildi belki ama en keyifli izlediğim film oldu kesinlikle. İrlanda’da bir sokak şarkıcısı ile bir göçmenin topu topu bir haftalık aşk hikayesini anlatan film, bir anlamda bir müzikal. Ama öyle klasik anlamda oyuncuların gerçeklikten bir anda kopup gittikleri, sokaklarda dans edip şarkı söyledikleri bir müzikal değil. Zaten bu aşk süresinde ortaya çıkan şarkıların bir stüdyoda kaydedilmesi de filmin önemli bir parçası. Onun dışında da en fazla karakterler sokakta yürürken walkmen’den dinledikleri şarkılara eşlik ediyorlar. Tam bir bağımsız sinema örneği olan film sıcak, samimi, eğlenceli, duygusal gibi sıfatları hakediyor. Gösterime de girebileceği söylenen film en azından DVD formatında yayınlanacaktır diye düşünüyorum. Kesinlikle kaçırmamak lazım.

Pofuduk Koltuk (The Puffy Chair): Bağımsız sinema tanımını en iyi yansıtan filmlerden biri. Adeta iki kardeş ellerine bir kamera almış, senaryoyu da kendileri yazmış, biri başrolde bile oynamış. Onun dışında oynayanlar da arkadaşları ve anne babaları zaten. Hikaye de çok basit aslında. İlişkilerinde sorunlar yaşayan bir çift, yanlarına birinin kardeşini de alıp kardeşlerin babalarına bir doğumgünü hediyesi almak için yollara düşüyorlar. Çok önemli olmayan bir romantik komedi ve yol filmi denebilir film için, ama hem bildik klişelerden uzak kalması hem de renkli karakterleri filmi çekici kılıyor. Ayrıca muhtemelen amatör hissini vermek için yapılan çektiği kişiye odaklanamayan kamera, savruk bir çekim tekniği de filme ayrı bir hava da katıyor.

Siz, Yaşayanlar (Du Levande/You, The Living): Roy Andersson’un bu yeni filmi, konusunu burada anlatarak tanımlanabilecek bir film değil. Daha doğrusu anlatılabilecek net bir konusu yok. Soğuk ve donuk bir şehirde yaşayan bir grup insanın yaşamından kesitler görüyoruz filmde. Neredeyse haraketsiz bir kamera objektifinden gördüğümüz sahnelerde bazen bir kadın kimsenin onu anlamadığından şikayet ediyor, bazen bir öğretmen öğrencileri karşısında ağlayarak kocasının ona önceki gece ettiği hakaretten bahsediyor, kocası da aynı konudan müşterileri önünde dert yanıyor, bazen bir müzisyeninin enstürümanını çalmasına tanıklık ederken bazen sadece yaşlı bir adamın perdeyi soldan sağa yavaş yavaş geçmesini izliyoruz. Ama tüm bu sahneler bir yerlerinde absürd bir yan taşıyor, kimi zaman bir gülmeseye yol açarken kimi zaman kahkaha attırıyor, bazen de hüzünlendiriyor. Herkesin seveceği bir film olmadığı açık, hatta sevenlerin neden sevdiğini bile tarif etmesi çok kolay olmayabilir ama ilginç bir sinema deneyimi olduğunu söylemek gerek. Kişisel olarak festivalde izlediğim etkileyici filmlerden biri idi.